Omdat er echt zo goed als niemand Engels spreekt zorgt dat voor de nodige verwarring. Bij mijn vertrek vanuit het stadje Lahat had ik aan de receptionist gevraagd of er in het dorpje Tanjungagung een hotelletje zou zijn. Enkel de naam van het dorpje gaf al aanleiding tot spraakverwarring, maar er werd heftig ja-geknikt en hotel geroepen. Dus het zou een zorgeloze etappe worden. Na een tachtig kilometer had ik het wel gehad voor die dag en het begon oal een beetje te schemeren. Dus er moest dringen onderdak worden gezocht. In de huttendorpjes die ik tegenkwam waren natuurlijk geen hotels. Maar toch maar een van mijn enige Indonesische zinnetje gezegd. Nee er was geen hotel. Maar ik werd in een stoffig kamerte van zo`n hut gezet. Er werd iemand gezocht die drie woorden Engels sprak en ik begreep dat we moesten wachten op de dorps-chef. Ondertussen was het hele dorp op de hoogte dat er een toerist in het dorp was en werd ik door wel twintig paar ogen aangestaard. Ondertussen werd er niet gesproken want niemand sprak Engels, of deed moeite om iets te vragen. Buiten mijn naam, die moest ik honderde keren zeggen, want dat zinnetje kenden ze wel in het Engels. Toen de dorpschef uiteindelijk verscheen vond die dat ik dringend in bad moest. Ik werd dus samen met mijn nieuwe vrienden naar de rivier gestuurd. Ik moest naar het midden van de rivier want daar was het water properder dan aan de oevers. Toen ik helemaal proper was, kreeg ik eten en mocht op de grond slapen in het huis van de chef. Bijna geen oog dicht gedaan `s nachts want die houten huisjes zijn ongelooflijk gehorig. Je hoort alles wat de anderen doen of zeggen.
No comments:
Post a Comment