Als je door Jakarta fietst is dit het beeld dat je hebt vanop de fiets.
En dit zie je als Indonesier als je een toerist met een gekke fiets ziet langskomen.
Vanuit Lampung ben ik naar Merak gefietst, een erg stevige dagetappe. Omdat het door de taalproblemen gisteren erg onduidelijk was of ik vandaag met een bus tot in Jakarta zou raken ben ik om 5u30 naar het busstation gegaan. Ik hield er rekening mee dat de fiets niet op de bus zou mogen en ik de 130 km naar Jakarta zou moeten fietsen. Uiteindelijk is mijn fiets zonder al te veel krassen op de bus geraakt en veilig en wel in Jakarta aangekomen. Na een laatste chaotische fietstocht van 20 kilometer door Jakarta zit ik nu terug bij mijn startpunt. Morgen pak ik de fiets terug in en sorteer ik de spullen die ik niet meer mee terug naar huis zal nemen.
Ik heb erg gemengde gevoelens. Enerzijds blij dat ik naar huis kan gaan, waar mijn lief is, waar alles proper is, waar ik niet constant als een buitenaards wezen wordt bekeken en waar ik terug normaal kan eten. Anderzijds ben ik een beetje triest omdat het reizen en fietsen nogal verslavend is, en smaakt naar meer. Vind het nu al spijtig dat ik morgen niet wat kilometers kan trappen.
Natuurlijk is er in januari de fietstocht samen met Monique die erg fijn zal zijn. Het zal de komende maanden erg leuk zijn om die fietstocht voor te bereiden.
