Hoe ver sigaret?

Vandaag nog een leuke anekdote gehoord. Ik vertelde aan mijn nieuwe fietsvrienden over mijn problemen om de weg te vinden. Ik vertelde hen dat mijn kaart absoluut onbetrouwbaar is en dat ongeveer alle plaatsen een andere naam hebben. Tevens zei ik dat als je een afstand vraagt en iemand in het engels `sixteen` antwoordt hij soms `sixty` bedoelt. Ook komt het voor dat ze denken omdat je Engels spreekt het misschien handig is als ze de afstand in miles uitdrukken. Dat blijft dan natuurlijk `sixteen` en `sixty`. De werkelijke afstand kan dan ergens uitkomen tussen 16 en 150 kilometer...

Nu blijkt dat als je de afstand aan een local vraagt, de afstand soms wordt uitgedrukt in de tijd die nodig is om een sigaret te roken. Daarbij wordt dan niet verteld of je dat in de auto, op de scooter of te voet doet.

Altijd leuk om hier de weg te vragen.

Nieuwe fietssponsor

Ik heb een nieuwe fietssponsor! Vanaf nu rijd ik rond met een shirt van Rabobank-Badar-Lampung. Vanmorgen met een twintigtal mensen gaan fietsen. Stipt om zes uur stonden ze voor mijn hotel. Wie zegt daar dat Indonesiers niet stipt zijn? Inderdaad waren de fietsers de beter gegoeden van het stadje. Onder andere de directeur van de Rabobank blijkt een gepassioneerd fietser te zijn. Het fietsen bleek nogal kort, uiteindelijk werd het een grote fotoshoot voor de Rabobank. We hebben uiteindelijk 2 (!) kilometer gefietst. Een nieuw rekord. Na de heel korte fietstocht gingen we naar een lokaal cafeetje waar de bankdirecteur iedereen op koffie trakteerde. Dat hoort natuurlijk ook bij het sponsoren. Als ontbijt kon ik rijst met een pikant sausje krijgen, maar dat heb ik vandaag even overgeslagen.

Baturaja - Badar Lampung

Vanuit Batruja met de trein naar Badar Lampung. Wat een onderneming. Zeker niet voor herhaling vatbaar. Het begon met vier uur wachten in een snikheet station. Weer sprak er niemand engels. De man die de ticketten verkocht deed al teken dat er geen fiets mee mocht op de trein. Dus ik had wel al kunnen bedenken wat ging komen. Maar de politie had mij, dacht ik, weeral gered door te zeggen dat de fiets wel mee moest. Uiteindelijk stopte de trein in het station. Bleek dat die al volledig overvol zat met mensen die er aan de buitenkant aanhingen. Er was helemaal geen speciale plaats voor bagage, laat staan een fiets. Nog voor ik iets kon zeggen was mijn fiets op hardhandige wijze rechtop in een hoek geramd, tegen een deur. Met een stuk of zes moesten we dan de komende zes uur op twee vierkante meter in de dieselwalm van de locomotief en een stroomgenerator zitten. Op elkaar en over elkaar. Steeds op zoek naar een houding die het minst vervelend is. Op een gegeven moment vond de conducteur dat hij door de deur moest. Maar dat was natuurlijk totaal onmogelijk met de fiets die ervoor stond. Maar hij moest en zou er langs gaan. Heb mij toen even laten gaan... uiteindelijk is de fiets toch op zijn plaats blijven staan en bleek dat de conducteur er toch niet zo dringend door moest. Aankomst in Lampung in het donker. De trein stopte helemaal niet aan een perron, gewoon ergens in een rangeerplaats. Opnieuw zelfde tafereel als bij het opstappen. Indonesiers kunnnen niet rustig hun beurt afwachten, dat gaat altijd met trekken en duwen en over elkaar heen kruipen. Ik was blij dat ik wist waar ik ging slapen, zodat ik niet nog eens na die tocht op zoek moest gaan naar een goed hotel. Heb meteen voor drie nachten betaald.



Ook even de andere kant van het treinverhaal vertellen. De mensen zijn hier altijd heel erg bezorgd over je veiligheid. Ik denk ten onrechte want ik heb al vaak gehad dat er onderweg eten en drinken werd aangeboden, dat ik mijn koffie niet moest betalen of als ik niet het juiste bedrag kon betalen, dat de prijs naar onderen werd afgerond. Maar terug naar het treinverhaal. In het station waar niemand Engels sprak werd ik wel constant geholpen door een politieman die niet van mijn zijde week. Hij gaf daarna de opdracht aan een militair die ook richting Lampung moest, om voor mij te zorgen. Terwijl de trein vol met gezinnen zat die net Lebarang (suikerfeest) hadden gevierd. Ze zijn hier heel erg bezorgd voor de toeristen die hier komen omdat ze van zichzelf vinden dat ze een slechte reputatie hebben, ivm bomaanslagen in Bali en Jakarta.



Nog een anekdote. Vandaag deed ik een fietstochtje in de buurt van Lampung. Onderweg werd ik tegengehouden door een heel enthousiaste man die enkel Indonesisch sprak. Het gesprekje was dus nogal snel gedaan en ik moest zoals altijd mee op de foto. Even korte pijn, en lief lachen voor de foto. Een kwartier later opnieuw dezelfde auto. Opnieuw dzelfde man deze keer vergezeld door een man in uniform. Even getwijfeld en dan toch maar gestopt. De man in uniform sprak vlot engels. Oef. Hij vertelde dat hij lid was van de plaatselijke fietsclub en dat de overenthousiaste man `the king of the cycle community` is. Ik kreeg foto`s te zien van de mannen op hun mountainbikes. Er werden weer foto`s gemaakt en allerlei vragen gesteld over de gekke ligfiets. Blijkt dat de plaatselijke fietsers elke dinsdag en donderdag een tochtje maken in de omgeving. Ik zal hier dus morgen fietsen met de uitbater van de Sheraton ,de politiechef en `the king of the cycle community`. Het zal wel een heel vroeg tochtje worden, om zes uur staan ze al voor de deur van het hotel.

Baturaja

Vanmorgen ben ik voor de vierde keer naar het station gegaan. Ik wil graag een trein nemen naar Lampung. Daar wil ik dan twee dagen blijven zodat ik een fietstochtje kan maken in de omgeving. Vanuit Lampung volgt er dan nog een lange fietsetappe naar Merak/Java. Vandaar uit wil ik dan met de trein het laatste stuk afleggen naar Jakarta. Op de heenweg heb ik twee dagen tussen Merak en Jakarta door een imense zee van vrachtwagens en brommers gereden. Voor mijn plezier ga ik dat geen tweede keer doen.

Waarom ik vier keer naar het station moest gaan? Wel, het station is hier enkel open als er een trein is. Dat ik lekker handig als je te weten wil komen wanneer er treinen rijden. Verder ben ik in dit stadje nog niemand tegen gekomen die Engels spreekt. Of meer Engels dan `hello mister!`. Dus vanochtend met een indonesisch zinnetje naar de stationschef gegaan. Ik heb nu begrepen dat er vanmiddag een trein zou gaan richting Lampung, en dat ik een ticket kan kopen net voordat de trein er is. Of ik de fiets kan meenemen, zover gaat mijn Indonesch niet, dus dat is nog even afwachten.

Lahat - Tanjuhgagung

Omdat er echt zo goed als niemand Engels spreekt zorgt dat voor de nodige verwarring. Bij mijn vertrek vanuit het stadje Lahat had ik aan de receptionist gevraagd of er in het dorpje Tanjungagung een hotelletje zou zijn. Enkel de naam van het dorpje gaf al aanleiding tot spraakverwarring, maar er werd heftig ja-geknikt en hotel geroepen. Dus het zou een zorgeloze etappe worden. Na een tachtig kilometer had ik het wel gehad voor die dag en het begon oal een beetje te schemeren. Dus er moest dringen onderdak worden gezocht. In de huttendorpjes die ik tegenkwam waren natuurlijk geen hotels. Maar toch maar een van mijn enige Indonesische zinnetje gezegd. Nee er was geen hotel. Maar ik werd in een stoffig kamerte van zo`n hut gezet. Er werd iemand gezocht die drie woorden Engels sprak en ik begreep dat we moesten wachten op de dorps-chef. Ondertussen was het hele dorp op de hoogte dat er een toerist in het dorp was en werd ik door wel twintig paar ogen aangestaard. Ondertussen werd er niet gesproken want niemand sprak Engels, of deed moeite om iets te vragen. Buiten mijn naam, die moest ik honderde keren zeggen, want dat zinnetje kenden ze wel in het Engels. Toen de dorpschef uiteindelijk verscheen vond die dat ik dringend in bad moest. Ik werd dus samen met mijn nieuwe vrienden naar de rivier gestuurd. Ik moest naar het midden van de rivier want daar was het water properder dan aan de oevers. Toen ik helemaal proper was, kreeg ik eten en mocht op de grond slapen in het huis van de chef. Bijna geen oog dicht gedaan `s nachts want die houten huisjes zijn ongelooflijk gehorig. Je hoort alles wat de anderen doen of zeggen.

Kepahiang - Tebing Tinggi

Ik zit op de hoofdweg naar het zuiden. De fameuze trans-summatra-highway. Ook al is die benaming nogal sterk uitgedrukt. Het is nog steeds een relatief rustige weg, met een rijvak in elke richting. Er zijn geen vrachtwagenns, meestal rijden er brommers. Het is zo rustig omdat het einde van de Ramadan in familiale kring gevierd wordt en er nog veel winkels gesloten zijn.

Omdat ik nu terug naar Jakarta fiets moet ik beginnen puzzelen met de dagen. Onbewust moet je dan het einde van de reis al beginnen voorbereiden. En dat ik geen leuk gevoel. Want ik heb maar een heel klein stukje van het eiland verkend en als ik het op de kaart zie dan heb ik bijna niets gezien. Maar om Summatra met de fiets te verkennen heb je veel meer tijd nodig dan een maandje.

Gisteren heb ik mezelf eens op een goed hotel getrakteerd. Vandaag was de keuze beperkt.Gewoon het enige hotel nemen dat er was, en blij zijn dat je niet verder hoeft te fietsen. Het is hier zo`n dorp waar nooit een witte komt. En iedereen was natuurlijk razend enthousiast. Je mag iedereen naar hartelust fotograferen, maar moet er dan wel tegen kunnen dat ze ook met hun GSM foto`s van jou willen maken.

Het toppunt was toch wel gisteren. Eerst wou ik langs de kant van de weg een fles water kopen want ik was echt bekaf. Toen werd de ganse familie erbij gehaald want iedereen moest met mij op de foto, er werden misschien wel tien foto`s gemaakt met telkens andere familieleden. En ik kon alleen maar denken aan drinken en schaduw. Meestal willen ze je dan eens goed vastpakken, tot ze ontdekken dat die blanke man heel vies en glibberig is van een mengsel van zweet en zonnecreme. Gisterenavond was het tweede toppunt toen ik in de supermarkt naast het hotelletje boodschappen wou doen. Bleek dat ongeveer de halve supermarkt een foto van mij wilde maken. Ik voelde mij zo`n beetje sinterklaas.

Bengkulu - Kepahiang

Vandaag ongeveer 60 kilometer gefietst en 1000 meter gestegen. Het klimwerk zat vooral in de laatste 20 kilometer geconcentreerd. Ik ben onderweg richting Curup, maar omdat ik eerst een gebergte over moet, lukte het niet om er in een dag te raken. Mijn ligfietsje houdt niet zo van klimmen. Het gaat dus allemaal nogal op het gemak. Soms, als het echt stijl wordt in haarspeldbochten moet ik afstappen en duwen.

Het einde van de Ramadan betekent ook dat alle kinderen twee weken vakantie hebben. Ze hebben dus alle tijd om de gekke man met de groene fiets aan te moedigen. Ik moet constant met een hand van het stuur fietsen, omdat ik naar alle enthousiaste kindjes en volwassenen moet wuiven. Natuurlijk durf ik op zo`n moment niet af te stappen om de fiets te duwen, maar doe dan alsof het allemaal geen moeite kost.

Vandaag verliep het zoeken van een hotel nogal bizar. Het is hier nogal een boerengat, ik had niet gedacht dat hier hotels zijn. Dus ik dacht om het maar eens aan de politie te vragen. Meestal hebben die hier niet veel om handen, en zijn blij als er eens iets gebeurt. Ze waren dus meer dan behulpzaam bij het zoeken van onderdak. Onder politiebegeleiding werd ik van het ene hotel naar het andere gebracht. Er zijn hier immers drie hotels! De politieman ging zelfs mee de kamers controleren en onderhandelde over de prijs. Na een poosje werd ik van mijn politiebegeleiding nogal ongemakkelijk zodat ik dan maar snel snel een hotel heb genomen.

Bengkulu

Vandaag is het rustdag. Tevens het einde van de Ramadan en ook eens tijd om de kleren allemaal eens te wassen.

Krui - Bengkulu

Vandaag zit ik in Bengkulu. Ik profiteer er even van om de blog bij te werken. Morgen is het feest naar aanleiding van het einde van de Ramadam en zal alles gesloten zijn.

Vanuit Krui ben ik de westkust in noordelijke richting verder afgefietst, met de bedoeling om in Padang te raken. Vandaar dan terug met een boot naar Jakarta. Tot zover het plan. Op basis van een ruwe schatting leek dat plan meer dan haalbaar. Ondertussen weet ik wel beter.

Afstanden worden hier in uren uitgedrukt, niemand weet precies hoeveel kilometer de plaatsen uit elkaar liggen. Wegwijzers zijn zeer uitzonderlijk. En dan is er nog mijn wegenkaart waarop de plaatsen allemaal een andere naam hebben dan in werkelijkheid. Iemand heeft hier het idee gehad om alle plaatsnamen te veranderen. Kwestie van die eenzame toerist helemaal de rimboe in te sturen.

Daar straks heb ik met veel handengebaren proberen te vragen of er bussen zijn waarop ik de fiets kan meenemen. En blijkbaar is dat zo goed als onmogelijk. Hierdoor zal ik vanaf overmorgen terug beginnen fietsen richting Jakarta.

Het traject dat ik tussen Krui en Bengkulu heb gefietst was erg zwaar. Omdat er geen enkel stukje weg vlak is. Het gaat ofwel steil omhoog, ofwel recht naar beneden. Maar al deze inspanningen werden meer dan beloond met geweldige uitzichten. Twee dagen door het regenwoud fietsen. En veel enthousiaste mensen ontmoet. Die ondanks alle taalproblemen altijd hun best doen om het je naar je zin te maken. Het gaat hier ook allemaal erg relaxt aan toe. Als je aan een winkeltje bent in de brousse, dan komt het hele dorp en familie erbij hangen. In die dorpjes gebeurt zo weinig (heb ik zelf ook mogen ondervinden) dat het wel eens leuk is als er zo`n rare kwiet op zo`n belachelijk fietske aan komt gekropen.

Bandar Lampung - Krui

Vanuit het stadje Kota-Agung ben ik richting kust gefietst, naar het plaatsje Krui. Kota-Agung was het laatste stadje dat ik tegen kwam. Had eigenlijk geen idee wat ik onderweg moest verwachten want ik zou volgens Lonely Planet `off the beaten track` zijn. Geen enkele van de dorpjes onderweg staan dan in deze reisgids en de weg die ik volgde vind je niet op Google Earth. `t Is maar om te zeggen dat ik een poosje van het echte Summatra heb geproefd.

De mensen waren geweldig enthousiast toen ze die gekke toerist op het nog gekkere fietsje naar boven zagen kruipen en vroegen dan soms `Why?` Ik moet toegeven dat ik niet steeds een antwoord kon verzinnen op deze simpele vraag.

Na een kleine week kwam ik in het plaatsje Krui aan. Dit plaatsje staat wel in de Lonely Planet waardoor ik ook de eerste witte mensen tegenkwam sinds mijn vertrek in Jakarta. Krui is een dorpje dat even klein is als alle andere dorpjes die ik onderweg tegenkwam, maar het had wel enkele hotelletjes en een supermarktje. De reden hiervoor is dat er enkele mooie stranden zijn waar je fantastisch kan surfen. Ik had onderweg al gezien hoe imens de grote woeste rollende golven waren. Ik hoefde niet zo nodig te surfen en ging verder op weg naar het noorden.

Ondanks de Ramadam is er onderweg altijd wel iets lekkers te vinden.

Jakarta - Bandar Lampung

Vanuit Jakarta ben ik naar Bandar Lampung gefietst. Onderweg al tientallen keren moeten poseren voor foto. De Indonesiers zijn helemaal gek van de ligfiets!
Omdat er geen alternatief was, heb ik de hele tijd over de hoofdweg gefietst, tussen het drukke verkeer. Vanaf morgen ga ik langs de kust fietsen, eindelijk een wat rustigere weg doen.

Jakarta 2

Jakarta

Ik ben gisteren aangekomen in Jakarta. De fiets is terug in elkaar en ik heb de dag gevuld met het zoeken van zonnecreme, in een land waar iedereen al bruin ziet / flip-flops in een maat die vier nummers hoger is dan in de gemiddelde winkel te vinden is / een landkaart om te fietsen in een land waar alles per auto of scooter gebeurt... Morgenvroeg vertrek is richting Sumatra.