Monday, September 28, 2009

Baturaja - Badar Lampung






Vanuit Batruja met de trein naar Badar Lampung. Wat een onderneming. Zeker niet voor herhaling vatbaar. Het begon met vier uur wachten in een snikheet station. Weer sprak er niemand engels. De man die de ticketten verkocht deed al teken dat er geen fiets mee mocht op de trein. Dus ik had wel al kunnen bedenken wat ging komen. Maar de politie had mij, dacht ik, weeral gered door te zeggen dat de fiets wel mee moest. Uiteindelijk stopte de trein in het station. Bleek dat die al volledig overvol zat met mensen die er aan de buitenkant aanhingen. Er was helemaal geen speciale plaats voor bagage, laat staan een fiets. Nog voor ik iets kon zeggen was mijn fiets op hardhandige wijze rechtop in een hoek geramd, tegen een deur. Met een stuk of zes moesten we dan de komende zes uur op twee vierkante meter in de dieselwalm van de locomotief en een stroomgenerator zitten. Op elkaar en over elkaar. Steeds op zoek naar een houding die het minst vervelend is. Op een gegeven moment vond de conducteur dat hij door de deur moest. Maar dat was natuurlijk totaal onmogelijk met de fiets die ervoor stond. Maar hij moest en zou er langs gaan. Heb mij toen even laten gaan... uiteindelijk is de fiets toch op zijn plaats blijven staan en bleek dat de conducteur er toch niet zo dringend door moest. Aankomst in Lampung in het donker. De trein stopte helemaal niet aan een perron, gewoon ergens in een rangeerplaats. Opnieuw zelfde tafereel als bij het opstappen. Indonesiers kunnnen niet rustig hun beurt afwachten, dat gaat altijd met trekken en duwen en over elkaar heen kruipen. Ik was blij dat ik wist waar ik ging slapen, zodat ik niet nog eens na die tocht op zoek moest gaan naar een goed hotel. Heb meteen voor drie nachten betaald.



Ook even de andere kant van het treinverhaal vertellen. De mensen zijn hier altijd heel erg bezorgd over je veiligheid. Ik denk ten onrechte want ik heb al vaak gehad dat er onderweg eten en drinken werd aangeboden, dat ik mijn koffie niet moest betalen of als ik niet het juiste bedrag kon betalen, dat de prijs naar onderen werd afgerond. Maar terug naar het treinverhaal. In het station waar niemand Engels sprak werd ik wel constant geholpen door een politieman die niet van mijn zijde week. Hij gaf daarna de opdracht aan een militair die ook richting Lampung moest, om voor mij te zorgen. Terwijl de trein vol met gezinnen zat die net Lebarang (suikerfeest) hadden gevierd. Ze zijn hier heel erg bezorgd voor de toeristen die hier komen omdat ze van zichzelf vinden dat ze een slechte reputatie hebben, ivm bomaanslagen in Bali en Jakarta.



Nog een anekdote. Vandaag deed ik een fietstochtje in de buurt van Lampung. Onderweg werd ik tegengehouden door een heel enthousiaste man die enkel Indonesisch sprak. Het gesprekje was dus nogal snel gedaan en ik moest zoals altijd mee op de foto. Even korte pijn, en lief lachen voor de foto. Een kwartier later opnieuw dezelfde auto. Opnieuw dzelfde man deze keer vergezeld door een man in uniform. Even getwijfeld en dan toch maar gestopt. De man in uniform sprak vlot engels. Oef. Hij vertelde dat hij lid was van de plaatselijke fietsclub en dat de overenthousiaste man `the king of the cycle community` is. Ik kreeg foto`s te zien van de mannen op hun mountainbikes. Er werden weer foto`s gemaakt en allerlei vragen gesteld over de gekke ligfiets. Blijkt dat de plaatselijke fietsers elke dinsdag en donderdag een tochtje maken in de omgeving. Ik zal hier dus morgen fietsen met de uitbater van de Sheraton ,de politiechef en `the king of the cycle community`. Het zal wel een heel vroeg tochtje worden, om zes uur staan ze al voor de deur van het hotel.

No comments: