Op weg naar Moermansk

Het kiezen van een route is meestal het afwegen van voor- en nadelen. Omdat ik geen duidelijk doel meer had om naar toe te fietsen, was de laatste dagen mijn motivatie een beetje minder. Ook blijkt het fietsen via de kleinere wegen niet altijd even gemakkelijk. Globaal had ik twee opties: vanuit Petrozavodsk zuidelijk fietsen via kleinere wegen of vanuit Petrozavodsk verder noordelijk fietsen naar Moermansk.

Omdat het vanuit Petrozavodsk nog een 900 kilometer is naar Moermansk, blijkt dit een haalbare afstand in de drie wegen die ik nog kan fietsen. Tevens zijn er een paar voordelen om langs een grote weg te fietsen: er zijn wat meer plaatsen waar je eten kan kopen, als het eens heel slecht weer is kan je gemakkelijk een pensionnetje vinden, en bij grote problemen kan je altijd de trein nemen. Volgens de Russen zou de weg soms druk zijn, soms minder druk. En voor mij heeft die stad toch wel iets ergs exotisch.

Vanaf morgen fiets ik dus verder naar het noorden. Vandaag zoek ik alvast thermisch ondergoed voor de koude nachten.

Petrozavodsk

Onderweg

Vanuit Sint-Petersburg ben ik via een grote boog naar Petrozavodsk gereden. De route was soms erg zwaar omdat grote delen van de route onverhard zijn en er veel moest worden geklommen. Ook blijkt dat er niet in elk dorpje eten is te kopen. En soms liggen deze dorpjes erg ver uit elkaar. Water vinden is soms ook een probleem en dan moet ik mijn waterfilter gebruiken om het water uit een meer of rivier te kunnen drinken. Dit zijn zowat de moeilijkste kilometers geweest van mijn fietstocht. Ik heb vooral geleerd dat je op de kleinere wegen volledig autonoom moet kunnen zijn.

Maar er waren ook mooie momenten. Zo vroeg ik of ik mijn tent mocht opzetten in een tuin. Dat was helemaal geen probleem. Onmiddellijk werd de banja (sauna en warm bad) opgestookt en werd ik ingewijd in de geheimen van deze Russische variant van de sauna. Ook was er de avond dat ik na 120 vermoeiende kilometers in een dorpje strandde en vroeg waar de camping was. Die bestond blijkbaar enkel op mijn wegenkaart. Maar ik kreeg zowaar mijn eigen blokhut.

Iedereen een limo

Is dit hetzelfde verhaal als Polen? Mensen die hun dromen proberen waar te maken, en proberen te profiteren van de voordelen van het kapitalisme?

Gedeeltelijk lijkt dat inderdaad wel te kloppen, maar in St Petersburg heb ik soms het gevoel dat ze er nog een schepje bovenop doen. Enkele zaken die in Belgie totaal fout zijn, maar hier doodnormaal: met je opzichtige 4x4 door de stad scheuren, roken op restaurant, veel te sexy gekleed gaan waardoor je letterlijk met de billen bloot op straat loopt, je laten rondrijen in een limo, `s morgens al serieus aangeschoten op straat rondlopen.

Maar er is ook een ander Rusland. Op het platteland merk je dat er veel landbouwgrond niet meer gebruikt wordt omdat de kolchozen werden gesloten. Dit heeft tot gevolg dat veel mensen geen werk meer hebben en in totale armoede leven. Langs de andere kant is er door de consumptiedrang een stijgende vraag naar voedsel. Het niet meer gebruiken van de landbouwgronden lijkt op termijn een serieus voedselprobleem te veroorzaken.

Couchsurfring

Morgen terug op weg. Het heeft even geduurd, want ik wou een pauze nemen en ik moet nog wachten op de registratie van mijn visum. Ik wil zeker zijn dat mijn papieren in orde zijn zodat ik onderweg geen problemen krijg. Het globale plan is om via kleinere wegen naar Petrozavodsk te rijden en daar dan te bekijken of het mogelijk is om nog noordelijker te fietsen. Ondertussen heb ik ook een vliegticket gekocht om terug thuis te raken.

Ik wil proberen om in Petrozavodsk te Couchsurfen. Dat is via een website vragen aan lokale bewoners om bij hen te mogen overnachten. Andere reizigers zijn heel enthousiast over dit systeem, en niet alleen omdat de overnachting gratis is, maar ook omdat je zo bij mensen terecht komt die er wonen. Het is echt een heel leuke manier om een land te leren kennen.

Sint-Petersburg

Twee volle dagen onafgebroken regen. Doorweekt ben ik na een lange etappe van 110 kilometer aangekomen in Sint-Petersburg. Het eerste hostel was volzet, maar ik werd doorverwezen naar een andere plaats. Dit hostel is wellicht minder gezellig, maar momenteel ben ik blij met elk bed in elke droge plaats.

Vanavond ook terug naar het eerste hostel. Daar heb ik met enkele andere fanatieke fietsers gesproken. Pavlek gaf me informatie over welke plaatsen te doen zijn met de fiets en David gaf me een goede wegenatlas. Wellicht gaat het vervolg van de tocht eerst nog een stuk noordelijk om daarna af te buigen naar het oosten (groene aanwijzingen op kaart). Verder noordelijk fietsen dan Petrozavodsk zou volgens Pavlek voor teveel logistieke problemen zorgen. Er daar geen winkels meer, de afstanden worden groot en er is weinig verkeer. Dus ook geen hulp bij problemen.

Vliegveld

In het routeboekje staat er vermeld dat je bij het vliegveld van Koemalavo kan overnachten. Na een afslag is het drie kilometer door een modderige weg rijden en dan is er inderdaad een soort van vliegveld. Eigenlijk lijkt het meer op een soort verzameling van afgedankt vliegtuigmateriaal. Na een tijdje komt de verantwoordelijke mij verwelkomen. Hij blijkt behoorlijk vrolijk te zijn van de wodka. Geen probleem ik mag zeker op het grasveld camperen en hoef helemaal niets te betalen.

Betrapt

In Estland zijn er zo goed als geen officiele campings. Daardoor is het vaak behelpen en improviseren. Maar omdat je niet elke dag in de brousse kan slapen, heb ik mij vandaag voorgenomen om te fietsen tot aan een ´Ferienhaus mit Campingplatz´ zoals dat wordt omschreven in het routeboekje. De hele dag zit ik te fantaseren over een warme douche en een leuke camping. Na een loodzware etappe van 110 kilometer sta ik ergens midden in het veld. Eindelijk komt er iemand langs aan wie ik kan vragen waar die leuke camping is. Het meisje zegt dat ik de zandweg moet inrijden tot aan het laatste huis en dat het daar is. Als ik het huis gevonden heb blijkt dit een verlaten vakantiehuis te zijn. Ik besluit dat ik niet meer verder kan en zet de tent naast het huis neer, maak het eten warm en was mezelf in de rivier.

Het is schemerdonker, ik zit nog wat te lezen. Plots komt er een donkere Mercedes naar het huis gereden. Meerdere scenario`s zijn mogelijk. Komen ze mij beroven?

Ik loop naar de auto. Een man stapt uit. Ik probeer uit te leggen dat ik aan het camperen ben op een privaat terrein. Het blijken geen overvallers te zijn, maar de eigenaars van het vakantiehuis. Ik probeer hen uit te leggen dat het allemaal door dat routeboekje komt. Nee ik hoef helemaal niet te betalen om te camperen. Ze willen de sauna voor me opwarmen en me iets te drinken geven.

Regen

Afgelopen week was het erg wisselvallig weer. Enkele keren per dag een stortvloed, daarna terug volop zon.

Gelukkig is er warme chocomelk uitgevonden om het terug warm te krijgen.

Estland

Vandaag ben ik de grens met Estland overgefietst. Opnieuw gewoon een Europees land, dus geen bijzondere controles aan de grens. Zelfs nauwelijks merkbaar dat je een grens overgaat. Momenteel zie ik nog maar weinig verandering. Maar het leuke is dat ik terug in Euro`s kan betalen.

Honing

Het is erg moeilijk om foto`s van de mensen te maken. In de oostbloklanden die ik tot hiertoe heb doorgefietst vind ik de mensen erg terughoudend. Ze zeggen nooit goeiedag, kijken je nooit aan, zullen je nooit spontaan aanspreken en zijn niet altijd even behulpzaam. Laat staan dat ze op de foto zouden willen.

Toch blijf ik zo nu en dan proberen om iemand op de foto te krijgen. Zo was ik bezig met een steile beklimming toen ik in de berm een man zag zitten die zelfgemaakte honing verkocht. Hij zat daar gezellig te zingen, want hij had door het dorstige weer al enkele biertjes gedronken. Toen ik de foto van hem had gemaakt, wou hij dat ik een potje honing meenam. Ik haalde mijn portefeuille uit de fietstas want ik vond het normaal dat ik er voor zou betalen, maar hij bleef aandringen dat ik het potje honing gratis zou meenemen. De honing zit nu al enkele dagen in de fietszak. Elke keer als ik het opendoe denk ik aan de leuke ontmoeting.